He finally made it !

Agnes zingt!

In plaats van het uitroepteken had er beter ‘...?’ kunnen staan. Om je eigen voornaam te veranderen in Agyness, daar moet je toch een zekere brutaliteit voor hebben. En ik vind dat niet alleen, dat vindt Wouter ook.
Welnu, Agnes zingt inderdaad. Als u dat soort muzak leuk vindt: hier is het.

The morning after

Staakt het vuren

Preachers

All over the United States zul je ze weer horen, dezer dagen, de godverdomde dominees met hun jezuke kindeke-gezwam. Waarom, kun je ze vragen, praten ze niet over Ra? Donar? Zeus? Baäl? Daar praten ze niet over omdat die goden al zijn afgeschaft. Zoals Jezus, Allah enzovoorts ook zullen worden afgeschaft. Ik hoop: binnenkort.
Hier is alvast een leuk beginnetje.

Christmas Blues

Dhal special

• 250 gram rode of gele linzen
• 2 middelgrote uien
• 2 teentjes knoflook
• 1 groene chilipeper
• 3 el olie
• 1 el gemalen koriander
• 1 tl turmeric (koenjit)
• 1 tl gemalen komijnzaad
• zout
• peper
• 1 dl room
• 2 tl korianderzaadjes
• 4 sjalotjes, in dunne schijfjes gesneden
• 1 el olie

Bereiding:
Was de linzen en doe ze in een pan water. De linzen moeten ongeveer 4 cm onder water staan.
Breng alles aan de kook tot de linzen erg zacht zijn. Laat de linzen daarna uitlekken maar bewaar het kookwater.
Snijd de uien, de knoflook en de chilipeper fijn en bak ze in de olie voor een minuut of drie.
Voeg dan de koriander, komijn en de turmeric toe, bak het nog 2 minuten en voeg het dan toe aan de linzen, en maak er puree van.
Breng het op smaak met peper en zout, voeg de room toe. Voeg wat van het kookwater toe als de massa te dik is. De linzen moeten de consistentie hebben van een dikke soep.
Bak daarna nog de fijngesneden sjalotjes en de korianderzaadjes en roer ze door de linzen.

Carla, Wouter, Alice en ik

Er zijn een paar soorten mensen met wie ik kennis wil maken, ooit. Dat was in de jaren zestig, zeventig natuurlijk Karel van het Reve. Wat later ook Maarten Biesheuvel. Ik heb ze beiden kort gesproken. Maarten Biesheuvel gisteravond nog. Hij stond een sigaartje te roken bij de buitendeur van het, nu komt er een heel lange naam, Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties. Ik zeg: ‘Zo! Een sigaartje! Dat kon ik binnen al ruiken.’ Maarten: ‘Ja, een sigaartje.’
Karel van het Reve heb ik in 1982 gesproken na een lezing die hij gaf in Nauerna. Ik vroeg toen waarom hij nooit geschreven had over schrijvers zoals Zosjtsjenko. Hij zei daarop: ‘Dat doet me teveel aan het communisme denken.’
Als hij nu nog leefde, zou ik hem willen vragen waarom hij gestopt is met Tsjechov in zijn Russische literatuurboek. Waarom hij bijvoorbeeld niet Blok heeft meegenomen.
Maar goed. Gisteren was het de dag waarop de delen I en II van het Verzameld Werk van Karel van het Reve werden gepresenteerd. Alice en ik waren erbij, want we wilden zo graag Wouter eens zien en spreken.
‘Carla zal er waarschijnlijk niet bij zijn, die moet op de kinderen letten,’ had ik al tegen Alice gezegd. Maar ze had een oppas geregeld, en ze was er. Ze staat tussen Wouter (links) en mij. Dit is de vrouw over wier foto’s Rudy Kousbroek in 2004 schreef: ‘Dat is de openbaring, de blik van Pygmalion: verwonderd, betoverd, verschrikt, verliefd, voor altijd.’ Gelijk had hij. Verliefd, voor altijd.
Met Wouter had ik het over het verzinnen van dingen, en hoe dat je kan helpen. Er zijn twee soorten blogs die mij kunnen bevallen: een blog vol verzonnen gein (zoals De Speld of mijn blog, beleefd aanbevolen) en een blog vol ernst die niet te ernstig wordt opgedragen. Van die laatste soort schrijft Wouter zijn blog. Zijn stukken zijn meesterlijk.

De hond

De hond wórdt niet uitgenodigd op recepties.

Oud vrouwtje

Daar gaat ze weer, klein Indisch vrouwtje. Ze woont hier ergens in de buurt.
In de zomer loopt ze met blote benen, ze heeft wel kousen aan maar die zijn afgerold tot haar enkels. Vermoedelijk omdat ze niet met blote voeten in haar schoenen wil lopen. Het ziet er een beetje raar uit maar ik denk niet dat dat haar erg interesseert.
Haar hoofd houdt ze enigszins schuin en het wiebelt heen en weer terwijl je haar lippen constant ziet bewegen. Ze ziet er zonderling uit
Ik schat haar ergens tussen de zeventig en de tachtig jaar.
Elke dag gaat ze met haar tasje boodschapjes doen. Ze loopt dan druk door de supermarkt maar ze kan niet bij de hoge schappen. En bij deze supermarkt staat het lekkers op de hoge schappen, ik denk voor de kleine diefjes van de school in de buurt.
Maar dat is geen probleem want commanderen kan ze als de beste en ze weet feilloos de lange mensen uit te zoeken die haar kunnen helpen.
Een vriendelijk lachje kan er daarbij niet af. De eerste keer dat ze me aansprak ging als volgt: 'Zeg jongedame, pak eens even zo'n blauwe Verkade reep voor mij van 100 gram.'
Ik keek eerst even om me heen om te zien of ze iemand anders bedoelde, zo jong ben ik toch ook niet meer tenslotte. Maar het was voor mij bedoeld en ik pakte een reep chocolade voor haar. Ze keek er even naar en gaf hem weer terug.
'Pak er toch maar één met hazelnoten' bestelde ze.
Ik legde de blauwe reep terug en gaf haar er één met hazelnoten. Die was goed, ze legde hem in haar mandje en liep verder zonder dankjewel te zeggen. Ik weerstond de neiging om 'graag gedaan' te zeggen.
Wie ben ik om een oud vrouwtje op te voeden?
Verderop bij de koekjes zag ik hetzelfde gebeuren.Ik glimlachte en liep door.

Wasstraat

Ooit met een hond door een autowasstraat gelopen?
Ik heb het wel gedaan, toen ik nog twee bouviers had. Die vonden het heerlijk! Het was ook een genot. Je werd zelf ook wel nat, maar ik vond dat je dat er maar voor over moest hebben.
Ik knipte altijd hun hoofdhaar bij, zodat ze normaal vrijuit konden kijken. Er waren buren die soms dachten dat die beesten dan juist gevaarlijker leken, maar als ik dan bij die buren binnenliep, met de beide honden, dan was het gelijk liefde.

Sinterklaas kent ieder kind

Op onze kleuterschool, die waarschijnlijk de H. Mariaschool heette en maar twee verdiepingen telde, verscheen ooit Sinterklaas met een paar Pieten, op het dak! Daar moesten wij naar kijken. Er werden wel noten rondgestrooid, maar daar had ik geen oog voor.
Een half uur later kwam de Sint afgedaald naar een klaslokaal. Ik weet nog dat de bedrieger zei: ‘Kinderen!’ en ik weet ook nog dat ik dacht: daar is iets mis. Een man die met zo’n stem spreekt, dat kan niet kloppen.
Het was de bedoeling dat je een voor een op zijn billen ging zitten. Ik heb dat altijd al een onaangename methode gevonden. Het waren ook nog eens vette billen. Nog erger dus.
Ik weet niet meer welk gesprek de Sint en ik toen gevoerd hebben, maar ik stel me zoiets voor:
‘Zo Ben. En wat heb jij fout gedaan, het afgelopen jaar?’
‘Niets, heilige sint.’
‘Niets, zeg je.’
‘Inderdaad.’
Het woord ‘inderdaad’ was een woord dat ik al snel had opgepikt.
‘Geen leugentjes, Ben?’
‘Nee.’
‘Dan ben je toch geen goeie jongen, jong!’
Het katholicisme vréét aan je.

Sinterklaas

Gistermiddag ging ik even naar AH, onze nationale grootgrutter, en bij binnenkomst stuitte ik op een paar stellages waar allemaal kinderschoentjes in stonden, klaar om gevuld te worden met iets lekkers.
(Ik hoop wel voor die kinderen dat ze meer dan één paar schoenen hebben want zo warm is het nou ook weer niet, bovendien weet je niet echt zeker of je die schoen ooit terugziet.)

Het deed me weer even denken aan de tijd dat ik zelf mijn schoentje, gevuld met een wortel voor het paard zette bij de schoorsteen, een liedje zong en dan maar hoopte dat de goedheiligman wat lekkers in dat schoentje zou stoppen.

Terwijl ik al mijmerend door de schappen liep en al het lekkers zag liggen dat bij het Sinterklaasfeest hoort voelde ik een soort weerzin opkomen.
Allerlei lekkere dingen en die worden zomaar in een schoen gestopt. Een schoen nota bene!
Niet in een plastic tupperware bakje, een bakje van de afhaalchinees of een leuk doosje van Xenos maar nee: in een (in veel gevallen) oude afgetrapte schoen.
Wie heeft dat eigenlijk verzonnen? Het is verdomd onhygiënisch kan ik je zeggen. Ook al dat onverpakte lekkers dat in d'één of and're hoek gestrooid wordt is me een doorn in het oog.
Dat kan toch wel anders?

Je zou speciale Sinterklaasbakjes kunnen ontwerpen met een naam erop. Een beetje flinke bak zodat Sinterklaas en Zwarte Piet niet kinderachtig hoeven te zijn. Dat lost het probleem van de schoen in ieder geval op en bovendien levert het werk op aan ontwerpers en fabrikanten. Zo'n bakje hoeft maar een fractie te kosten van wat we zo allemaal uitgeven aan kerstversieringen.

Ik ben er nog niet uit hoe het dan precies moet met dat strooigoed. Suggesties zijn dan ook van harte welkom

Gedachtenpolitie

Karl Noten (van de AVRO-serie van het bewegen, ’s ochtends) blijkt veroordeeld voor het hebben van kinderporno. Vreemd, want hij heeft nooit een kind misbruikt.
Ja, maar je kunt ook zeggen: die kinderporno (ik weet niet welke kinderporno hij tot zich nam) maakt misbruik van kinderen. Dus daarnaar kijken is strafbaar.
Ik vind dat vreemd. Waar die kinderporno gemaakt wordt en waar die kinderen dus misbruikt worden, dáár moet opgetreden worden. Als er een mens wordt vermoord, in een kring van tien mensen, dan moet je eerst die moordenaar te pakken zien te krijgen. Niet die omstanders.