Het belangrijkste jaar

Ik vroeg mijn vader eens in het midden van de zeventiger jaren: wat is nu het belangrijkste jaar geweest in uw leven. Zo sprak je toen nog, je zei niet: in jóuw leven.
Ik verwachtte natuurlijk dat hij zou zeggen: 1940 of 1945 of 1947, dat was het jaar dat hij in dienst ging in Indië, of 1950, het jaar dat hij trouwde met mijn lieve moeder. Niets van dit alles. Hij zei, loodgieter van beroep zijnde, onmiddellijk: 1959. Het jaar dat het gasveld van Slochteren ontdekt is. Dat was het opwindendste dat hij had meegemaakt.

Wat moet je dan doen?

Als je, zoals ik vanavond, een televisieavond wilt hebben op je computer. Bijvoorbeeld met Nederland 4: Geschiedenis TV of Holland Doc of Cultura.
Je zet een zender aan, en een halve minuut later staan beeld en geluid stil. Het maakt niet uit welke zender van Nederland 4, het gaat hetzelfde met YouTube-filmpjes of bijvoorbeeld met Nostalgia TV. Wat kan daarvan de oorzaak zijn? Weet iemand het?

P.S. Ik weet het al. Je moet dan je Bureaublad laten scannen door Panda. Dan is het probleem weer over.

Welke partij?

Op welke politieke partij moet je stemmen? Op de partij die het volgende vindt.
Ten eerste. Het gas van Slochteren is bijna op. Die rijkdom is dus over. Maar we hebben een hele Markermeer. Doe daar iets mee, met een staatsbedrijf. Heeft Europa daar bezwaren tegen? Laat ze maar bezwaren hebben.
Twee. Zorg dat er hier binnen tien jaar alleen elektrisch gereden kan worden (met de elektra van het Markermeer).
Drie. Breng de grondprijzen naar 0 euro, en breng dus de prijs van een huis, een kantoorgebouw met tonnen en miljoenen omlaag.
Vier. Alle andere zaken zijn prima geregeld in dit land. Niet veranderen.

Donderdag

Het zal de parlementaire verslaggevers en de Binnenhofkijkers al wel eerder zijn opgevallen, maar nu hebben wij zekerheid omtrent het regeren van het land zoals dit in Nederland plaatsvindt.
Ons land wordt niet door meneer Balkenende of door meneer Bos of door meneer Wellink geregeerd. Alle belangrijke beslissingen komen van meneer Donner.
En steeds komt hij met zijn, vaak twijfelachtige, beslissingen op de donderdag, want hij weet: op vrijdag zijn die jongens van de pers niet meer zo oplettend, dan zijn ze al bezig met het weekend.
Gisteren, woensdagavond, zei hij bijna giechelend, tegen een Duitse tv-verslaggever: ‘Es ist noch kein Donnerstag!’
Huiverend wachten wij af.

Boeken scoren

Ik vind die vrijmarkt in Egmond aan Zee op 30 april elk jaar weer aardig. Alice schreef er al over. We gingen er dit jaar ook weer heen, om te kijken of de mensen geen aardige boeken hadden liggen. In vorige jaren had ik er bijvoorbeeld Niet begeerde reis van Andrej Amalrik en Een uitzinnige liefde van Bob den Uyl gevonden.
Maar dit jaar was er niets te vinden. ‘De mensen lezen niet meer,’ was het verschrikkelijke commentaar van Alice.
Er was wel een viooltje in een kistje, een typemachine van het merk Adler, een computertoetsenbord dat slechts 2 euro kostte. Maar boeken, nee.
Gelukkig is er voor de boekenliefhebber Project Gutenberg, waar men heerlijke vondsten kan doen. Zo heb ik er het boek Manhood perfectly restored gevonden, waarin gewaarschuwd wordt tegen overmatig onaneren. Onze mental hospitals zitten vol met deze gevallen!
Een ander mooi boek is Palmistry for all, waarin onder meer wordt beweerd dat onze leiders grote duimen moeten hebben. Heb je een kleine duim, dan ben je een proletarische raddraaier.
Maar het mooiste boek dat ik er tegenkwam, was The Napoleon of Notting Hill van G.K. Chesterton (1874-1936), dat zo begint: The human race, to which so many of my readers belong.

Just for the fun of it.

The Prall

If, with all your grand decorum
you hope to fool me, piece of scorum,
you must be badly in the lorum
or, if sober, plain crank yorum.

With music blaring from your car,
in the keelsog of your great cigar,
I know you snob for what you are
a loud-mouthed, vulgar poon-barbar.

Sleutel

Dit soort fantastische sleutels voor bijvoorbeeld (bank)kluizen wordt niet meer gemaakt. Denk ik. Men heeft nu ‘zekerder’ methodes van afsluiten. Ik heb altijd gedacht dat zo’n sleutel leek op het uiteinde van een geweerloop, maar het is natuurlijk gewoon de baard van een sleutel.

Niet kunnende Nederlands schrijven

Het is bijna te zielig om het op te noemen, maar mensen met een VWO-diploma kunnen vaak geen Nederlands schrijven. Ze maken de raarste fouten tegen de spelling — toch het meest eenvoudige onderdeel van de taal — dus maken ze ook de raarste stijlfouten.
Het is ze eenvoudig niet aangeleerd. De meester en de juffrouw op de basisschool wisten zelf ook niet wanneer je een d, een t of een dt schrijft. Die meester en die juffrouw dachten: kom, zo’n ramp is het ook niet als je dat niet weet. Kijk maar naar ons: je kunt tóch onderwijzer worden!
De universiteiten hebben nu bijspijkercursussen voor gewone Nederlandse jongens en meisjes die het verschil niet weten tussen hij spelt en zij speldt.

Bericht van Ben

Vanochtend belde Ben om te zeggen dat hij weer geen internetverbinding heeft. Het vermoeden is dat het deze keer wat langer zal duren dan vorige keer.

(Naschrift: Gelukkig was het deze keer niet zo langdurig als de vorige maand.)

Karel en Martin op de radio

In 1986 had wijlen Martin van Amerongen een vijf uren durend radio-interview met de eveneens al overleden Karel van het Reve. U kunt het hier horen.
Dat waren nog eens tijden: vijf uren praten op de radio, en niemand haalde het in zijn hoofd om te protesteren!

Op de mat!

Eronder mag ook.

Ergernisjes

Ik woon in een vrij smalle straat in het oude dorp Voorburg. Iemand was ooit heel ambitieus en heeft het een Laan genoemd maar nee, het is een straat. De meeste mensen hebben twee auto's dus parkeren is een lastige zaak. Ik woon in een hoekhuis met een oprit naar een garage. Als je gebruik zou maken van die garage moet je via de achterklep je auto uitklimmen want de deuren kunnen niet meer open als je auto er eenmaal instaat.
Dus iedereen gebruikt die garage als extra berging of extra kamer..
Mijn auto staat dus op de oprit en ik hoef nooit naar een parkeerplaats te zoeken. Dat zou fijn zijn ware het niet dat hier om de hoek een school is. De ouders die hun kinderen komen brengen doen dat per auto en die auto's worden dan overal maar geparkeerd. Parkeren is een net woord, ze ontdoen zich van hun auto en waar hij staat , daar staat hij. Of dat voor mijn oprit is interesseert ze geen bal. En af en toe slaat de paniek toe als ik naar het station wil om daar de trein te nemen en ik moet wachten tot de eigenaar van de auto zo goed is om te vertrekken.
Maar nu gaat het nog veel erger worden. bij mij aan de overkant zit de hoofdingang van een bedrijfje en dat pand is nu aangekocht door de bloedbank. Dat houdt in dat daar de hele dag door mensen komen die bloed geven en daar ongeveer een half uur blijven. Maar die moeten natuurlijk ook ergens parkeren..... En voor mijn oprit is het gemakkelijkst want dat is recht voor de ingang van de bloedbank.
Er zijn al brieven naar de gemeente gegaan maar die houdt haar poot stijf. De gemeente heeft de belangen tegen elkaar afgewogen en zij denkt dat het met de parkeeroverlast wel mee zal vallen. De tijd zal het leren. Of niet want ik heb hier toch mijn langste tijd wel gehad.

Ben twijfelt niet meer

Ik belde vanochtend met Ziggo’s klantenservice en daar werd ik al na 7 minuten doorverbonden met één van hun technici. Wat mijn probleem was. Ik legde hem uit dat ik niet het internet op kon. Oké, zei hij, welke HTTP-poort doet het niet en welke HTTPS-poort en welke FTP-poort. Ik gaf hem de diverse malfuncties door, hij zou me later terugbellen. Hij belde een kwartier later met de mededeling dat mijn probleem massive was. Welke virusscanner ik had. Ik legde hem uit dat ik ESET had gehad, maar nu AVG had. Hoeveel tijd zat er tussen. Tussen die twee. Een halve dag ben ik onbeveiligd geweest, twee weken geleden, zei ik. Maar ik had toen al een paar dagen gemerkt dat ESET niets meer deed, geen updates meer kreeg enzovoorts.

Dan moest het gebeurd zijn, zei hij.

Er zijn twee oplossingen, zei hij. Ten eerste: er een technicus bij halen. Dat is vreselijk duur. En ten tweede: een andere XP erop zetten.

En dat gaan we dus doen, komende zaterdag komt Alice. Alice heeft duizend keer meer verstand van computers dan ik. Ze weet ook bijvoorbeeld wat back-ups zijn en doen. Ik heb een vracht muziek, een vracht fotomateriaal enzovoorts op mijn computer staan, die ik niet graag kwijt zou willen.

Maar er is meer. Ik voel me, na anderhalve dag van paniek, bevrijd van het internet. Preciezer: van het elke dag moeten schrijven op mijn blog Ben twijfelt... Ik heb dat sinds 12 augustus 2008 vrijwel elke dag gedaan, en meestal met veel plezier. De laatste tijd ging het op een verplichting lijken: ik moest weer naar een titel zoeken en daar een stukje bij schrijven.

Ik heb bewezen dat ik het kan, elke dag een stukje schrijven — daar was het me om te doen. Wat ik nu ga doen? Ik weet het nog niet. Dat ik ga stoppen met Ben twijfelt... is aan geen twijfel onderhevig.

Geen internet

Ben heeft geen internetverbinding. Vandaar dat het stil is op zijn eigen blog en ook op dit blog.
Er is nog niet bekend of het een storing in de verbinding is of dat het aan zijn PC ligt.

Bob Zimmer

Een goede dichter was, volgens sommigen, de Welshman Dylan Thomas. Dylan Thomas schreef regels zoals:

Nog voor het avondkrieken zette de visserman zijn stormachtige fuiken

Ik heb zijn poëzie nu even samengevat. Dat soort regels (en ik heb die regel helemaal verzonnen, hoor, protesteerders mogen een betere regel inzenden) horen niet tot de poëzie, vinden we eigenlijk allemaal. Dat soort regels vinden we kinderachtig gelul.
Wat Robert Zimmerman bewogen kan hebben zich Bob Dylan te noemen, is mij altijd ontgaan. Het heeft me ook altijd gestoord. Hij heeft zich naar de Welshe dichter genoemd, dat is bekend, maar waarom toch?
In elk geval heeft Dylan een stuk betere teksten geschreven: deze bijvoorbeeld. All right, u krijgt er de muziek bij. Een jaar of tien later schreef hij zijn mooiste nummer, waarvan u hier de tekst ziet. Een paar aardige tekstvondsten zitten er in. Niet goed genoeg om de Nobelprijs voor Literatuur voor te krijgen, maar het kan er mee door.

Logica

Bij AH.
Na 20 minuten wachten arriveert meisje bij de kaascounter.
-Ik sta hier al 20 minuten.
-Als er niemand bij de kaas staat moet u even naar de broodafdeling gaan, dan komt er iemand bij u.
-Hoe had ik dat dan moeten weten?
-Dat is altijd zo op zaterdag.

Mager

Zojuist was Oprah Winfrey het eens met de stelling: Braziliaanse vrouwen wegen 50-56 kilo. Waardoor? Omzat ze aan de kust hun bikini’s komen tonen. Daar plaats je natuurlijk al de vraag bij: en hoeveel mogen de vrouwen binnenslands wegen? Brazilië is een groot land, niet waar?
Ik ben het eens met de stelling dat bovengetoonde mevrouw waarschijnlijk minder dan 40 kg weegt.
Men moet eenvoudig genoeg spinazie eten.

Jonge wielrenner gaat slapen

Frederiek Nolf (21), een Vlaamse wielrenner, is gisteren overleden in zijn slaap. In Qatar. Begin van het seizoen. Onbegrijpelijk, zegt de medische staf. Laat ik ze dan eens een idee aan de hand doen: EPO-gebruik.
Ik herinner me een filmpje uit 1992 van EPO-gebruikende wielrenners tijdens een ronde, ergens, die ’s nachts niet sliepen omdat ze te dik bloed hadden. Ze drentelden door hun hotel, in hun slaapkamer, door de gang enzovoorts. Met zijn allen deden ze dat. Ze gingen niet slapen, omdat dat te riskant was.

Man zonder hoofd

Oude foto

Deze foto komt van Shorpy, een goudmijn van mooie foto’s uit de tijd toen er nog aardige journalistieke foto’s gemaakt werden.

Buschauffeurs

Hier ziet u dan een recente foto (geschoten door Alice) van mij. Een tere oogopslag, wat u zegt, maar waar u eens op moet letten, is het kleine litteken in mijn hersenpan boven mijn linkeroog. Dat komt zo, dames en heren. Het is het enige litteken dat ik heb op mijn lichaam, afgezien van een hapje dat een bouvier eens uit mijn rechterarm heeft genomen, en hoe is dat litteken er gekomen? Zo.
In 1981 woonde ik in Alkmaar, vlakbij het station en dus ook vlakbij het koffiehuis Stad en Land. Daar kwam ik elke ochtend voor een kopje koffie, voordat ik naar een drukkerij te Heerhugowaard ging. Ik kwam daar ook op de 12e mei, dag van de grote staking van het Naco-buspersoneel.
Ik vragen: rijden jullie nog wel naar Heerhugowaard, jongens? Nee, daar reden zij deze ochtend niet naartoe.
Hoe moet ik dan komen op het adres waar ik moet zijn, vraag ik.
Ga met de trein, zeiden ze.
Ik dronk mijn kopje koffie leeg, en ik nam mijn hoed af — ik droeg toentertijd een hoed — en vroeg financiële genoegdoening voor een trein- en vervolgens een taxireis, plus een taxi- en treinreis terug. Samen kwam het neer op 40 gulden.
Toen werd één van de buschauffeurs zo ontzettend kwaad dat hij me met een glas op mijn hoofd sloeg. Bloed enzovoorts. Vandaar dat litteken.

Industrieel verval

Geweldig blog gevonden: Industrial decay. Dit is maar één van de vele wonderschone foto’s op dat blog.

De 1000 beste boeken

In een land als Engeland, waar je nog serieus wordt genomen als je een boek schrijft (en ook als je een grappig boek schrijft), komen de beste kranten soms met lijstjes van ‘1ooo books everyone should read’. Dat doet The Guardian ook.
Het is een groot plezier, te ontdekken dat je de meeste comic novels in elk geval gelezen hebt. Ik ben P.G Wodehouse trouwens niet tegengekomen.
Naschrift: Aan P.G. Wodehouse is een apart artikel gewijd.

We can?

Barack Obama, op wie ik ook gestemd zou hebben als ik een Amerikaan was, maar er was geen andere keuze, of je moest op een bejaarde willen stemmen met een vice-president als die mevrouw Palin, en dat nooit — Barack Obama is niet een messias. Laten we eerst maar eens afwachten wanneer Guantánamo gesloten is en wanneer de 250 gevangenen vrij zijn of berecht zijn. Laten we eerst maar eens afwachten wanneer Irak voorbij is. Wanneer Afghanistan voorbij zal zijn. Wanneer Pakistan voorbij zal zijn. Wanneer Gaza voorbij zal zijn. Wanneer het Amerikaanse tekort, net als bij Bill Clinton, opgelost zal zijn. Wanneer er een betaalbaar medisch kostensysteem zal zijn, daar.
Want hij heeft wel gezegd Yes, we can, maar nu begint hij al te zeggen: Yes, you must do it!
Hoe kan een land zo vooruitstrevend zijn op technologisch en wetenschappelijk gebied, en toch zo ouderwets op sociaal gebied.

Biljart, snooker, pool

Dat zijn de drie sporten die ik nog wel deed tot april 2002. Toen kreeg ik een herseninfarct, met blijvende schade aan de rechterarm. Daar zie je wel niets van, maar ik heb de timing niet meer die je nodig hebt om te kunnen biljarten en snookeren. Ik kan ook niet fatsoenlijk meer schrijven.
Het is natuurlijk wel jammer dat ik geen snooker meer kan spelen — al is er geen groot talent mee verloren gegaan — maar gelukkig is er nog snooker op de BBC.

Paf, boem!

Verfijnde fonts

Wilt u betere fonts hebben als u in Firefox werkt? Net zo goede als in I.E.? Dan moet u het zo doen: u klikt rechts in uw desktop. Dan krijgt u uiteindelijk Effecten te zien. Daar klikt u Clear Type aan. En vervolgens klikt u een paar keer OK aan. Klaar.

Even ter aanvulling: deze werkwijze geldt alleen voor Windows XP.
Alice

Samen fietsen

Als ik straks uitgehoest ben, gaan we een ritje maken. Goed, Alice?

Postpakketten

Wat de twee mannen op deze foto aan het doen zijn, weet ik niet, en weet niemand. Ik vermoed dat het een postkantoor of een opslagloods bij een treinstation is. Vroeger, zei opa, ging de post nog met de trein, kinderen.

Disconnected.

Eergisteren had ik de hele dag geen internet, xs4all had een grote storing, een probleem met de één of andere router.
Voor mensen zoals ik die de dag beginnen met het aanzetten van hun PC en de dag eindigen met het uitzetten ervan is zo'n dag een nachtmerrie.
Geen mails, geen blogs, geen Google reader en dus geen nieuws. Omdat de TV ook kapot is en mijn auto niet wil starten door het koude weer voelde ik me totaal afgesloten van de buitenwereld.
Ik heb geen Hyves, Facebook of Twitter dus dat miste ik niet. Nee, ik miste mijn gmail contact met Ben, het lezen van blogs en het schrijven op mijn eigen blog. En waar ik eigenlijk niet zo vaak bij stilstond: het gemak om alles te kunnen opzoeken via Google.
Hoe laat gaat de trein, waar kan ik de dichtstbijzijnde telefoonwinkel vinden? Je kunt niet even snel je banksaldo nakijken of wat geld overmaken.
Godver, je hele leven staat plotseling op zijn kop.
Ik besloot om van de gelegenheid gebruik te maken om de harde schijf van mijn laptop en mijn desktop te defragmenteren. Tijdens het defragmenteren kon ik dan lekker gaan lezen in KvhR.
Op mijn laptop zat een kant en klaar geinstalleerd programma dus het was een fluitje van een cent om dat even aan te zetten.
Toen naar boven naar mijn desktop, waar voor zover ik weet Diskeeper op stond. Ik startte dat programma op en controleerde mijn schijven. Die waren behoorlijk gefragmenteerd maar toen ik ze wilde laten defragmenteren zei Diskeeper dat ik het programma eerst moest registreren met de bijgeleverde registratiekey. Wilde ik wel hoor maar daarvoor moet je een internetverbinding hebben.
Aarghhhh!

Censuur

Het blijft vreemd. In bladen als Penthouse kun je verhalen lezen die zo grof zijn — die ik althans zo grof vind — dat je er bijna een gecensureerde versie van zou willen lezen. Zo grof zijn ze in de fotografie niet.
Maar erger nog vind ik de discrepantie tussen wat ik écht pornografisch vind en de dingen die pornografisch genoemd worden, maar die dat eigenlijk toch niet zijn. Écht pornografisch vind ik bijvoorbeeld dit plaatje.
Overigens moet er geen censuur zijn. Op niets, behalve op kinderporno.

De zondag

Een verschrikkelijke dag: geen winkel was er open, geen bibliotheek. Je droomde wel, maar vaag, over wat je wou doen. Pas veel later kwam dit nummer op mijn weg. Dat heeft me wel getroost.

He finally made it !

Agnes zingt!

In plaats van het uitroepteken had er beter ‘...?’ kunnen staan. Om je eigen voornaam te veranderen in Agyness, daar moet je toch een zekere brutaliteit voor hebben. En ik vind dat niet alleen, dat vindt Wouter ook.
Welnu, Agnes zingt inderdaad. Als u dat soort muzak leuk vindt: hier is het.

The morning after

Staakt het vuren

Preachers

All over the United States zul je ze weer horen, dezer dagen, de godverdomde dominees met hun jezuke kindeke-gezwam. Waarom, kun je ze vragen, praten ze niet over Ra? Donar? Zeus? Baäl? Daar praten ze niet over omdat die goden al zijn afgeschaft. Zoals Jezus, Allah enzovoorts ook zullen worden afgeschaft. Ik hoop: binnenkort.
Hier is alvast een leuk beginnetje.

Christmas Blues

Dhal special

• 250 gram rode of gele linzen
• 2 middelgrote uien
• 2 teentjes knoflook
• 1 groene chilipeper
• 3 el olie
• 1 el gemalen koriander
• 1 tl turmeric (koenjit)
• 1 tl gemalen komijnzaad
• zout
• peper
• 1 dl room
• 2 tl korianderzaadjes
• 4 sjalotjes, in dunne schijfjes gesneden
• 1 el olie

Bereiding:
Was de linzen en doe ze in een pan water. De linzen moeten ongeveer 4 cm onder water staan.
Breng alles aan de kook tot de linzen erg zacht zijn. Laat de linzen daarna uitlekken maar bewaar het kookwater.
Snijd de uien, de knoflook en de chilipeper fijn en bak ze in de olie voor een minuut of drie.
Voeg dan de koriander, komijn en de turmeric toe, bak het nog 2 minuten en voeg het dan toe aan de linzen, en maak er puree van.
Breng het op smaak met peper en zout, voeg de room toe. Voeg wat van het kookwater toe als de massa te dik is. De linzen moeten de consistentie hebben van een dikke soep.
Bak daarna nog de fijngesneden sjalotjes en de korianderzaadjes en roer ze door de linzen.

Carla, Wouter, Alice en ik

Er zijn een paar soorten mensen met wie ik kennis wil maken, ooit. Dat was in de jaren zestig, zeventig natuurlijk Karel van het Reve. Wat later ook Maarten Biesheuvel. Ik heb ze beiden kort gesproken. Maarten Biesheuvel gisteravond nog. Hij stond een sigaartje te roken bij de buitendeur van het, nu komt er een heel lange naam, Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties. Ik zeg: ‘Zo! Een sigaartje! Dat kon ik binnen al ruiken.’ Maarten: ‘Ja, een sigaartje.’
Karel van het Reve heb ik in 1982 gesproken na een lezing die hij gaf in Nauerna. Ik vroeg toen waarom hij nooit geschreven had over schrijvers zoals Zosjtsjenko. Hij zei daarop: ‘Dat doet me teveel aan het communisme denken.’
Als hij nu nog leefde, zou ik hem willen vragen waarom hij gestopt is met Tsjechov in zijn Russische literatuurboek. Waarom hij bijvoorbeeld niet Blok heeft meegenomen.
Maar goed. Gisteren was het de dag waarop de delen I en II van het Verzameld Werk van Karel van het Reve werden gepresenteerd. Alice en ik waren erbij, want we wilden zo graag Wouter eens zien en spreken.
‘Carla zal er waarschijnlijk niet bij zijn, die moet op de kinderen letten,’ had ik al tegen Alice gezegd. Maar ze had een oppas geregeld, en ze was er. Ze staat tussen Wouter (links) en mij. Dit is de vrouw over wier foto’s Rudy Kousbroek in 2004 schreef: ‘Dat is de openbaring, de blik van Pygmalion: verwonderd, betoverd, verschrikt, verliefd, voor altijd.’ Gelijk had hij. Verliefd, voor altijd.
Met Wouter had ik het over het verzinnen van dingen, en hoe dat je kan helpen. Er zijn twee soorten blogs die mij kunnen bevallen: een blog vol verzonnen gein (zoals De Speld of mijn blog, beleefd aanbevolen) en een blog vol ernst die niet te ernstig wordt opgedragen. Van die laatste soort schrijft Wouter zijn blog. Zijn stukken zijn meesterlijk.

De hond

De hond wórdt niet uitgenodigd op recepties.

Oud vrouwtje

Daar gaat ze weer, klein Indisch vrouwtje. Ze woont hier ergens in de buurt.
In de zomer loopt ze met blote benen, ze heeft wel kousen aan maar die zijn afgerold tot haar enkels. Vermoedelijk omdat ze niet met blote voeten in haar schoenen wil lopen. Het ziet er een beetje raar uit maar ik denk niet dat dat haar erg interesseert.
Haar hoofd houdt ze enigszins schuin en het wiebelt heen en weer terwijl je haar lippen constant ziet bewegen. Ze ziet er zonderling uit
Ik schat haar ergens tussen de zeventig en de tachtig jaar.
Elke dag gaat ze met haar tasje boodschapjes doen. Ze loopt dan druk door de supermarkt maar ze kan niet bij de hoge schappen. En bij deze supermarkt staat het lekkers op de hoge schappen, ik denk voor de kleine diefjes van de school in de buurt.
Maar dat is geen probleem want commanderen kan ze als de beste en ze weet feilloos de lange mensen uit te zoeken die haar kunnen helpen.
Een vriendelijk lachje kan er daarbij niet af. De eerste keer dat ze me aansprak ging als volgt: 'Zeg jongedame, pak eens even zo'n blauwe Verkade reep voor mij van 100 gram.'
Ik keek eerst even om me heen om te zien of ze iemand anders bedoelde, zo jong ben ik toch ook niet meer tenslotte. Maar het was voor mij bedoeld en ik pakte een reep chocolade voor haar. Ze keek er even naar en gaf hem weer terug.
'Pak er toch maar één met hazelnoten' bestelde ze.
Ik legde de blauwe reep terug en gaf haar er één met hazelnoten. Die was goed, ze legde hem in haar mandje en liep verder zonder dankjewel te zeggen. Ik weerstond de neiging om 'graag gedaan' te zeggen.
Wie ben ik om een oud vrouwtje op te voeden?
Verderop bij de koekjes zag ik hetzelfde gebeuren.Ik glimlachte en liep door.

Wasstraat

Ooit met een hond door een autowasstraat gelopen?
Ik heb het wel gedaan, toen ik nog twee bouviers had. Die vonden het heerlijk! Het was ook een genot. Je werd zelf ook wel nat, maar ik vond dat je dat er maar voor over moest hebben.
Ik knipte altijd hun hoofdhaar bij, zodat ze normaal vrijuit konden kijken. Er waren buren die soms dachten dat die beesten dan juist gevaarlijker leken, maar als ik dan bij die buren binnenliep, met de beide honden, dan was het gelijk liefde.

Sinterklaas kent ieder kind

Op onze kleuterschool, die waarschijnlijk de H. Mariaschool heette en maar twee verdiepingen telde, verscheen ooit Sinterklaas met een paar Pieten, op het dak! Daar moesten wij naar kijken. Er werden wel noten rondgestrooid, maar daar had ik geen oog voor.
Een half uur later kwam de Sint afgedaald naar een klaslokaal. Ik weet nog dat de bedrieger zei: ‘Kinderen!’ en ik weet ook nog dat ik dacht: daar is iets mis. Een man die met zo’n stem spreekt, dat kan niet kloppen.
Het was de bedoeling dat je een voor een op zijn billen ging zitten. Ik heb dat altijd al een onaangename methode gevonden. Het waren ook nog eens vette billen. Nog erger dus.
Ik weet niet meer welk gesprek de Sint en ik toen gevoerd hebben, maar ik stel me zoiets voor:
‘Zo Ben. En wat heb jij fout gedaan, het afgelopen jaar?’
‘Niets, heilige sint.’
‘Niets, zeg je.’
‘Inderdaad.’
Het woord ‘inderdaad’ was een woord dat ik al snel had opgepikt.
‘Geen leugentjes, Ben?’
‘Nee.’
‘Dan ben je toch geen goeie jongen, jong!’
Het katholicisme vréét aan je.

Sinterklaas

Gistermiddag ging ik even naar AH, onze nationale grootgrutter, en bij binnenkomst stuitte ik op een paar stellages waar allemaal kinderschoentjes in stonden, klaar om gevuld te worden met iets lekkers.
(Ik hoop wel voor die kinderen dat ze meer dan één paar schoenen hebben want zo warm is het nou ook weer niet, bovendien weet je niet echt zeker of je die schoen ooit terugziet.)

Het deed me weer even denken aan de tijd dat ik zelf mijn schoentje, gevuld met een wortel voor het paard zette bij de schoorsteen, een liedje zong en dan maar hoopte dat de goedheiligman wat lekkers in dat schoentje zou stoppen.

Terwijl ik al mijmerend door de schappen liep en al het lekkers zag liggen dat bij het Sinterklaasfeest hoort voelde ik een soort weerzin opkomen.
Allerlei lekkere dingen en die worden zomaar in een schoen gestopt. Een schoen nota bene!
Niet in een plastic tupperware bakje, een bakje van de afhaalchinees of een leuk doosje van Xenos maar nee: in een (in veel gevallen) oude afgetrapte schoen.
Wie heeft dat eigenlijk verzonnen? Het is verdomd onhygiënisch kan ik je zeggen. Ook al dat onverpakte lekkers dat in d'één of and're hoek gestrooid wordt is me een doorn in het oog.
Dat kan toch wel anders?

Je zou speciale Sinterklaasbakjes kunnen ontwerpen met een naam erop. Een beetje flinke bak zodat Sinterklaas en Zwarte Piet niet kinderachtig hoeven te zijn. Dat lost het probleem van de schoen in ieder geval op en bovendien levert het werk op aan ontwerpers en fabrikanten. Zo'n bakje hoeft maar een fractie te kosten van wat we zo allemaal uitgeven aan kerstversieringen.

Ik ben er nog niet uit hoe het dan precies moet met dat strooigoed. Suggesties zijn dan ook van harte welkom

Gedachtenpolitie

Karl Noten (van de AVRO-serie van het bewegen, ’s ochtends) blijkt veroordeeld voor het hebben van kinderporno. Vreemd, want hij heeft nooit een kind misbruikt.
Ja, maar je kunt ook zeggen: die kinderporno (ik weet niet welke kinderporno hij tot zich nam) maakt misbruik van kinderen. Dus daarnaar kijken is strafbaar.
Ik vind dat vreemd. Waar die kinderporno gemaakt wordt en waar die kinderen dus misbruikt worden, dáár moet opgetreden worden. Als er een mens wordt vermoord, in een kring van tien mensen, dan moet je eerst die moordenaar te pakken zien te krijgen. Niet die omstanders.

Fruit art Magritte

Ik wilde dat schilderij van die te grote appel in die te kleine kamer van René Magritte eens opzoeken onder ‘fruit art magritte’. Je krijgt dan een hoop dingen te zien, die twee pagina’s lang nog enigszins verband houden met de naam Magritte, maar dat verband vervaagt steeds meer, steeds verder, totdat je op pagina 25 van je zoektocht uiteindelijk deze voorstelling vindt.

Groene pompoen

Inez Merhottein - Voorburg

Magritte

We houden allemaal van René Magritte, want er kwam zoveel leuks uit zijn handen. Dit bijvoorbeeld. Of dit. Ik heb ook mensen meegemaakt (hun namen blijven ongenoemd) die aan dat soort schilderijen hun kont afveegden. De mensen, kortom, die wel van Karel Appel hielden, maar niet van kunst.
Ik denk dat die mensen weer tot de kunst kunnen worden gebracht door Levi van Veluw.

Levi van Veluw

Er zijn kunstenaars van wie je weet, hoe jong ze ook nog zijn, dat ze zullen uitgroeien tot onze ware helden. Een van hen is Levi van Veluw, een fotograaf die uitsluitend zelfportretten maakt.
Het gaat bij zijn zelfportretten niet zozeer om dat fotograferen, het gaat eerder om het proces dat eraan voorafging. Hoe hij zijn gezicht, zijn hoofd met grind bedekte, met tapijtstrippen bedekte, hoe hij zijn hoofd met ballpointstreepjes beschreef.
Ik zag vanavond pas een uitzending van Het Gesprek op de tv: een interview met Levi van Veluw. (Dat interview is ook te zien op zijn website.) Ik had nog nooit van hem gehoord. Zijn werk is schitterend.

Spinoza

Waar zal toch de rare gewoonte van komen om beelden niet te beschilderen? Dat was toch ook een normale Griekse gewoonte? Of het ook normaal was in het Romeinse Rijk weet ik eerlijk gezegd niet. Ik denk het wel.
Ik hoor dat de afgelopen week een nieuw beeld van Spinoza in Amsterdam is neergezet — het leek me een beeld waarvan het bronsgehalte voldoende is om de heren dieven, maar daar zal Job Cohen ongetwijfeld een oplossing voor gevonden hebben — maar ook dát beeld had al die lege, kleurloze ogen.
Schilders! Beweegt u zich ook eens op dit terrein!