Hier ziet u dan een recente foto (geschoten door Alice) van mij. Een tere oogopslag, wat u zegt, maar waar u eens op moet letten, is het kleine litteken in mijn hersenpan boven mijn linkeroog. Dat komt zo, dames en heren. Het is het enige litteken dat ik heb op mijn lichaam, afgezien van een hapje dat een bouvier eens uit mijn rechterarm heeft genomen, en hoe is dat litteken er gekomen? Zo.In 1981 woonde ik in Alkmaar, vlakbij het station en dus ook vlakbij het koffiehuis Stad en Land. Daar kwam ik elke ochtend voor een kopje koffie, voordat ik naar een drukkerij te Heerhugowaard ging. Ik kwam daar ook op de 12e mei, dag van de grote staking van het Naco-buspersoneel.
Ik vragen: rijden jullie nog wel naar Heerhugowaard, jongens? Nee, daar reden zij deze ochtend niet naartoe.
Hoe moet ik dan komen op het adres waar ik moet zijn, vraag ik.
Ga met de trein, zeiden ze.
Ik dronk mijn kopje koffie leeg, en ik nam mijn hoed af — ik droeg toentertijd een hoed — en vroeg financiële genoegdoening voor een trein- en vervolgens een taxireis, plus een taxi- en treinreis terug. Samen kwam het neer op 40 gulden.
Toen werd één van de buschauffeurs zo ontzettend kwaad dat hij me met een glas op mijn hoofd sloeg. Bloed enzovoorts. Vandaar dat litteken.
2 opmerkingen:
Mijn littekens zitten van binnen, behalve die éne die ook boven mijn linker oog zit
't Is een héle gevoelige foto van een gevoelige jongen.
Het litteken boven je linkeroog zie ik niet. Dus je gaat twijfelen of het verhaal waar is, zoals we vaker bij jou twijfelen Ben.
Hoedanook denk je: hoe haalt iemand het in z'n hoofd om op zo'n hoofd een glas kapot te slaan?
Toch maar beter die hoed ophouden bij stakingen. Of gewoon binnenblijven nu je niet meer naar Heerhugowaard moet.
Heerhugowaard leek op het eerste zicht een gefantaseerde naam uit een sprookje. Maar ik heb hem opgegoogeld en..
Een reactie posten